پی آر پی، از ابتدا تا امروز
PRP یک روش تزریقی است که باعث تحریک ژن های بهبودی در بدن می گردد. پلاسمای غنی از پلاکت یا همان PRP، حداقل شامل هفت عامل رشد است. خون طبیعی شامل تنها ۶٪ پلاکت است، اما در PRP، ۹۴٪ غلظت پلاکت وجود دارد. پلاکت ها شامل تعدادی از پروتئین ها، سیتوکین ها و دیگر عوامل فعال زیست شناختی هستند که جنبه های اصلی بهبود زخم را بصورت طبیعی آغاز و تنظیم می کنند.
از دهه ۱۹۹۰ تا کنون، "عوامل رشد" موضوع داغی در دنیای پزشکی بوده است. روشن است که عوامل رشد نقش کلیدی در ترمیم انواع زخمها دارند. تحقیق در مورد استفاده از PRP در اوایل دهه ۱۹۷۰ گزارش شده است، اما تجهیزات بزرگ و گران و همچنین مقدار زیادی از خون بیماران را نیاز داشت و بنابراین این تحقیقات، محدود به اتاق های عمل و جراحی های بزرگ گردید. در اوایل دهه ۱۹۹۰، گزارش ها و مطالعات متعددی در زمینه های دندانپزشکی، جراحی های فک و صورت، جراحی زیبایی و پیوند پوست نشان داد که درمان با PRP به میزان قابل توجهی سرعت بهبودی را افزایش داده است.
در اوایل دهه ۲۰۰۰، استفاده از PRP در ارتوپدی ها گسترش یافت تا بهبودی را در پیوند استخوان و شکستگی افزایش دهد. همچنین تحقیقات در زمینه PRP جهت مقبولیت گسترده در جهان ورزش ادامه پیدا کرد و از آن برای درمان رباط ها و تاندون های آسیب دیده، آرتروز زانو و... مورد استفاده قرار گرفت.
مقدار کمی از خون بیمار (۲۰ تا ۱۲۰ سی سی) به یک سرنگ با مقدار کمی از سیترات (عامل ضد لخته شدن) کشیده می شود و سپس به طور معمول در حدود ۱۵ دقیقه در یک سیستم سانتریفیوژ ویژه قرار می گیرد که پلاکت ها، خون و پلاسما را جدا می کند.
PRP درمانی با ریسک و عوارض جانبی بسیار کم است. البته نگرانی هایی در مورد استفاده از فاکتورهای رشد مطرح شده است، اما هیچ گونه پرونده ثبت شده در مورد سرطان زایی یا رشد تومور در ارتباط با استفاده از PRP وجود ندارد. فاکتورهای رشدPRP ، هرگز به سلول و یا هسته آن وارد نمی شوند و از طریق تحریک گیرنده های غشای خارجی سلول های بنیادی، فیبروبلاست ها و سلول های اپیدرمی عمل می کنند. این اتصال موجب تحریک ژن های اصلاح کننده می گردد. بنابراين پلاسمای غنی از پلاکت توانایی برای تولید تومور ندارد. همچنین، به دلیل این که یک نمونه اتولوگ است، خطر ابتلا به آلرژی یا بیماری های عفونی توسط آن بسیار نادر است.
منبع: کلینیک تخصصی تزریقات دستگاهی ایران نوین
